Prawie jednocześnie z rozpoczęciem produkcji samolotu szturmowego FW-190 F na liniach montażowych pojawił się samolot myśliwsko-bombowy o zwiększonym zasięgu oznaczony jako FW-190 G. Wersja ta miała pokryć zapotrzebowanie jednostek frontowych na samolot zdolny do przenoszenia środków rażenia celów naziemnych na odlegości przekraczające 500-600 km. cel osiągnięto dzięki wprowadzeniu do produkcji seryjnej odmian myśliwsko-bombowych serii A. był to samolot wyposażony dodatkowo w dwa podskrzydłowe zbiorniki paliwa o pojemności 300 l każdy zawieszone na węzlach firmy Weserflug oprofilowanych osłonami z blachy duralowej. Niestety zwiększenie łącznej masy paliwa do 840kg spowodowałoby znaczny spadek osiągów samolotu, a długość jego rozbiegu mogła wydłużyć się do stopnia uniemożliwiającego jego zastosowanie na mniejszych lotniskach.

FW 190 G-8

Przeciwdziałanie mogło polegać na redukcji masy płatowca poprzez demontaż opancerzenia lub uzbrojenia strzeleckiego. konstruktorzy zdecydowali się na to drugie rozwiązanie demontując karabiny maszynowe i jedną, zewnętrzna parę działek z płata. Nowy samolot posiadał zatem uzbrojenie w postaci dwóch działek MG 151/20 umieszczonych w płacie w pobliżu kadłuba z zapasem 160 nabojów na działko. Jako uzbrojenie ofensywne stosowano podwieszana eop podkadłubowy wyrzutnik ETC 501 bomby o masie 500, lub 250 kg, albo mocowane za pomocą adaptera ER 4, cztery bomby o masie 50 kg. Samolotów serii G-1 wyprodukowano około 50 szt, gdyż zastąpił je model G-2 bazujący na konstrukcji płatowca A-5 i jego szturmowej wersji ujętej w ramy zestawu U8. Zaczepy dla podskrzydłowych zbiorników paliwa dla wersji G2 wymieniono na węzły firmy Messerschmitt i zrezygnowano z dodatkowego ich oprofilowania z blachy duralowej, ktore wprawdzie poprawiało aerodynamikę płatowca w czasie lotu ze zbiornikami podwieszanymi, ale po ich zrzuceniu działało wręcz odwrotnie redukując prędkość samolotu o 40 km/h. Nowe rozwiązanie stanowiło świtny kompromis pomiędzy oporem w obu fazach lotu i redukowało prędkość samolotu bez zbiorników jedynie o około 15 km/h.

FW 190 G-8

Poza odmiana standardową zbudowano niewielką ilość zsamolotów tej serii przeznaczonych do działań w nocy oznaczonych jako FW-190 G-2/N, które zostały wyposażone w tłumiki płomieni oraz (w późniejszym okresie) w reflektory ulatwiające lądowanie.

Latem 1943 roku rozpoczęto produkcję zmodyfikowanego FW-190 G-3. od tej wersji wprowadzono jako standard wzmocniony płat od FW-190 A-6 oraz zastąpiono podskrzydłowe zaczepy dla zbiorników paliwa wyrzttnikami firmy Focke Wulf bedacymi nieznacznie zmodyfikowanym wyrzutnikiem ETC 501. Dzięki ich zastosowaniu możliwe było podwieszanie pod skrzydłami zarówno zbiorników paliwa jak i bomb o masie 250 kg, co znacznie zwiekszyło zdolności ofensywne samolotu. oprócz tego w FW-190 G-3 jako standard zastosowano instalacje automatycznego pilota PKS 11 lub (w późniejszym okresie) unowocześnioną PKS 12, dzięki której próbowano ułatwić pilotaż podczas długich przelotów (czas lotu G-3 wynosil 2,5 h). począwszy od października G-3 i następne wersje samolotu wyposażono w silnik BMW 801 D-2 przystosowany do zasilania paliwem C 3 (96 okt.) i zaopatrzony w dodatkowy wtryskiwacz w lewym kanale dolotowym sprężarki.

FW 190 G-3.

Produkowano także odmianę tropikalną FW-190 G-3tp wyposażoną w zestaw filtrów przeciwpyłowych i inne usprawnienia ułatwiające operowanie w strefach pustynnych.

następną i ostatnią wersją była seria G-8. (Serie od G-4 do G-7 dzięki niewielkim usprawnieniom nie znalazły się nigdy w produkcji). G-8 posiadał wszystkie usprawnienia zastosowane w wersji F-8 a dodatkowo wyposażono go standardowo w poszerzoną tylną osłonę kabiny od F-8. Niektóre egzemplarze otzymały równiez tłumiki płomieni wydechowych jako przystosowanie do działań nocnych. Pomimo iż nie montowano w tym typie samolotu karabinów maszynowych, G-8 otrzymał powiększone górne osłony kadłuba przystosowane do zamontowania MG 131. Do zawieszanai pod skrzydłami zbiorników i bomb zaczęto stosować nowy typ wyrzutników ETC 503.

FW 190 G-3

Ponadto w celu rozszerzenia zdolności operacyjnych G-8 przewidziano budowę następujących zestawów Rüstsatz:

FW-190 G-8/R4 - samolot wyposażony dodatkowo w instalację GM 1 umożliwiającą wtrysk do silnika podtlenku azotu,

FW-190 G-8/R5 - samolot z czterema podskrzydłowymi wyrzutnikami ETC 50 (lub ETC 71) zamiast standardowych dwóch ETC 503.

Produkcja wersji G-8 trwała od września 1943 do lutego 1944, kiedy to zarzucono dalszą jej kontynuację na rzecz zmodyfikowanych wersji samolotu F-8. Miało to na celu uproszczenie produkcji a było spowodowane tym, iż w ostatnich wersjach G-8 zaprzestano montażu zestawów pilota automatycznego, co pozwoliło zamontowac do nich MG 131, a ten krok na tyle upodabniał samolot do wersji F-8, że produkcja wersji G stała się bezcelowa.

pojedyncze egzemplarze wersji G-8 przystosowano w póxniejszym okresie do przenoszenia bomb o większym wagomiarze (1000-1800 kg) co wymagało wzmocnienia konstrukcji goleni podwozia i samych kół, a także zastąpienia standardowych wyrzutników wyrzutnikami Schloss 100 lub 2000. tak obciążony G-8 potrzebował do startu rozbiegu długości 1200 m.

W sumie łączna produkcja FW-190 serii G wyniosla około 800 egzemplarzy. Warto nadmienić iz była to ostatnia seria FW-190 do której napędu użyto silników gwiazdowych.

FW 190 G-2.

Dokładne ustalenie wielkości produkcji FW-190 nastręcza ogromnych trudności z kilku powodów. Po piewrsze: produkcja tego samolotu została rozdzielona wsród wielu niewielkich wytwórni, których dokumentacja często uległa zaginięciu bądź zniszczeniu na skutek działań wojennych, a po drugie: w trakcie działań wojennych założono szereg montowni ) zajmujących się swoistą odmianą recyclingu polegającą na montażu sprawnych samolotów w oparciu o podzespoły płatowców ciężko uszkodzonych podczas walk. Praca wspomnianych montowni polegała na wykorzystaniu sprawnych podzespołów uszkodzonych maszyn i złożeniu z nich pełnowartościowych samolotów, które były zaopatrywane w obowiązujący zestaw wyposażenia pokładowego, oblatywane i odsyłane do jednostek liniowych z nową tożsamością fabryczną. Uwzględniając fakt, iż nie zachowała się dokumantacja również wielu owych montowni - ustalenie faktycznej liczby samolotów FW-190 biorących udział w walkach jest raczej niemożliwe.

FW 190 G-1 na lotnisku fabrycznym.

FW 190 G-1 z bombą 250 kg,

FW 190 G-3 - egzemplarz zdobyty i testowany przez amerykanów.